Το μυστήριον της ανομίας. Ο Καθολικισμός άφησε το κοσμικό πνεύμα να διαποτίζη την Χριστιανωσύνη της Δύσεως. Μετεμόσχευσε στην σκέψι των Χριστιανών τον ορθολογισμό των αρχαίων Ελλήνων και την ειδωλολατρική τους διάθεσι. Στό τέλος, με το αλάθητο του Πάπα έφερε το μηχανικό στοιχείο στις σχέσεις του Θεού με τους ανθρώπους, διδάσκοντας, ότι ο Θεός υποσχέθηκε να ομιλή με το στόμα αμαρτωλών και υπερηφάνων ανθρώπων, όπως ήταν πολλοί από τους Πάπες.
Ολοκλήρωσις της πρός την ειδωλολατρία στροφής του Δυτικού Χριστιανικού κόσμου υπήρξε η Αναγέννησις και ο Ουμανισμός. Ήταν στό βάθος εκδήλωσις μιας απογοητεύσεως των ανθρώπων από έναν νοθευμένο Χριστιανισμό. Σήμερα ο Ουμανισμός έγινε θρησκεία της εποχής, κηρυττόμενος, δυστυχώς, και από τους λεγομένους Χριστιανούς ως «Ελληνοχριστιανικός πολιτισμός».
Ο Προτεσταντισμός τράβηξε με συνέπεια ώς τα άκρα τον Παπικό ορθολογισμό. Αρνήθηκε την αγιότητα της Εκκλησίας και την καθοδήγησί της από το Πνεύμα το Άγιο, γιατί στην «Εκκλησία» της Δύσεως δεν έβλεπε ούτε αγιότητα, ούτε αλήθεια. Κατήργησε έτσι την παράδοσι και άφησε τους πιστούς του χωρίς κανένα κριτήριο για το που είναι η αλήθεια και που το ψέμα, απομακρύνοντας για πάντα την χάρι του Θεού από την περιοχή του.
Από τον Προτεσταντισμό ώς την αθεϊα και τον υλισμό δεν υπήρχε πιά μεγάλη απόστασις. Ειδών - ειδών φιλοσοφίες άρχισαν να διεκδικούν την θέσι της χριστιανικής πίστεως στα μυαλά των ανθρώπων και τέλος τον κόσμο κατέκτησε ο επιστημονισμός. Αυτός είχε ιδιαίτερη δύναμι να κατακτά τις μάζες γιατί με τα επιτεύγματά του στον τομέα της τεχνικής προκαλούσε τον θαυμασμό και την έκστασι στις μάζες που, στερημένες πιά από πνευματικά κριτήρια, ήσαν εύκολη λεία του υλισμού. Η επιστήμη έδωσε ακόμη στην ανθρωπότητα την ψευδαίσθησι της γνώσεως. Μπορεί κάθε στιγμή να άλλαζε απόψεις και θεωρίες, όμως κάθε φορά οι απόψεις και οι θεωρίες αυτές είχαν το χρίσμα της αποδεδειγμένης γνώσεως, και αυτό επιδρά στα μυαλά των ανθρώπων μ’ ένα τρόπο μαγικό.
Όταν πιά, κατεβαίνοντας τις βαθμίδες αυτές η ανθρωπότης, δουλώθηκε στό πάθος της υλοφροσύνης, ξεπήδησε ο κομμουνισμός. Αφού οι άνθρωποι έφθασαν να πιστεύουν πώς το μόνο πραγματικό αγαθό είναι το χρήμα, ήταν φυσικό να απαιτήσουν, από τις ασυγκίνητες μπροστά στον πόνο του φτωχού λαού κυβερνήσεις, την δίκαιη μοιρασιά του. Η απαίτησις αυτή γέμισε τις ψυχές με μίσος και φθόνο, τις έκανε δυστυχισμένες και άνοιξε αγεφύρωτα χάσματα ανάμεσα στους ανθρώπους, οδηγώντας πολλούς απ’ αυτούς στην μίμησι του Κάϊν. (Τα όσα γράφουμε εδώ δεν σημαίνουν πώς η δίκαιη μοιρασιά του χρήματος δεν είναι καθήκον, και μάλιστα βασικό της πολιτικής εξουσίας). Έτσι άρχισε ο πόλεμος μεταξύ καπιταλισμού και κομμουνισμού που στην πραγματικότητα ήταν δυό αδελφά συστήματα το ίδιο υλιστικά και χρηματολατρικά που τα χώριζε το συμφέρον και μάλωναν για την μοιρασιά. Πρόγραμμα και των δύο: να κάνουν τις πέτρες ψωμιά, να ενώσουν τον κόσμο κάτω από την επιρροή τους, και να τον καταπλήξουν με επιτεύγματα που ούτε μπορούσε να τα φαντασθή πρίν ο άνθρωπος. Έτσι, λίγο - λίγο έφθασε η ανθρωπότης στα προπύλαια της βασιλείας του αντιχρίστου. Έφθασε πιά να έχη όχι μόνον την θέλησι αλλά και την δυνατότητα να απαντήση θετικά στους τρείς πειρασμούς του Εωσφόρου. Σε λίγο το μόνο που θα μένη θα είναι ο ίδιος ο αντίχριστος, για να αναλάβη την γενική αρχηγία του παγκοσμίου κράτους, να διώξη για πάντα την πείνα και την ανέχεια, και να γεμίση τους ανθρώπους με υλικά αγαθά, ώστε στις καρδιές τους, που θα τις έχη γεμίσει η ηδονή και η καλοπέραση, να μήν υπάρχη πιά καμμιά θέσις για τον Θεό.
