«Εις ώτα ακουόντων»
Ας μου επιτραπεί να γράψω τις σκέψεις μου για το «βαρύ» και πολυσύνθετο άρθρο: «ΜΑΣΟΝΙΑ, ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΚΑΙ ΑΓΙΑ ΣΥΝΟΔΟΣ»[1], όπου επιχειρείται η υπεράσπιση και αθώωση, πάση θυσία, όλων όσων εμπλέκονται με την λεγομένη «οικουμενική κίνηση».
Ως απλός Ορθόδοξος Χριστιανός, θα καταφύγω στους απλούς Αγίους της Ορθοδοξίας και θ’ ακολουθήσω αυτούς, που αγωνίστηκαν, καθάρθηκαν, φωτίστηκαν και θεώθηκαν, και ΟΧΙ σίγουρα την «αφεντιά» μου, που καμιά αξία δεν έχει, αλλά ούτε και τους συγχρόνους θεολόγους, «ορθοδόξους και ετεροδόξους», όπως φαίνεται ότι προτιμά ο αρθρογράφος!
Κρίνεται απαραίτητη μια διευκρίνιση σχετικά με τον Οικουμενισμό, διότι υπάρχει μιά παρανόηση, μιάσύγχυση ή, από κάποιους, και μιά διαστροφή του όρου, καθώς τον μπερδεύουν με τον όρο Οικουμενικός. Άλλο είναι ο Οικουμενικός και κάτι άλλο, τελείως διαφορετικό είναι ο Οικουμενισμός. «Ο Οικουμενισμός, πραγματικά έτσι όπως έχει επικρατήσει να σημαδοτείται ο όρος αυτός, βεβαίως είναι αίρεση, γιατί σημαίνει απάρνηση βασικών γνωρισμάτων της ορθοδόξου πίστεως, όπως είναι φέρ’ ειπείν η αποδοχή της θεωρίας των κλάδων, ότι δηλαδή κάθε αίρεση, ακόμη και η Ορθόδοξη Εκκλησία,κατέχει ένα τμήμα της αληθείας και πρέπει να ενωθούνψευδώς όλες οι αιρέσεις με την Ορθόδοξη Εκκλησία, να βάλουν στο τραπέζι τα τμήματα της αληθείας, για να απαρτισθεί η μία αλήθεια. Εμείς, οι Ορθόδοξοι, πιστεύουμε ότι η Ορθοδοξία είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Τέρμα˙ σ' αυτό δεν γίνεται συζήτηση. Επομένως, οποιοσδήποτε πρεσβεύει τα αντίθετα, λέγεται οικουμενιστής και επομένως είναι αιρετικός»[2]. Φυσικά η Ορθοδοξία είναι Οικουμενική, Καθολική Εκκλησία, Εκκλησία όλης της Οικουμένης. Δε νομίζω να χρειάζεται περισσότερη επεξήγηση.
Ο Οικουμενισμός, επομένως, είναι μια παναίρεση και όσοι την ακολουθούν, μπλέκουν στα δίχτυα της παναιρέσεως και φυσικά της ενδεχομένης απωλείας της ψυχής τους, όπως συμβαίνει με κάθε αίρεση! Αυτά, αν ήταν δική μου εφεύρεση, σίγουρα θα μπορούσε ο καθένας να μου προσάψει ο,τιδήποτε, ακόμη και σκοταδισμό. Ευτυχώς για μένα, όμως, δεν είναι. Για τον Οικουμενισμό έχουν μιλήσει και προειδοποιήσει πολλοί άγιοι της εποχής μας. Θα γίνει παρακάτω, μια ενδεικτική αναφορά. Έχει γράψει ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, ένας σύγχρονος Σέρβος άγιος της Εκκλησίας μας και σε αυτόν μάλιστα ανήκει ο χαρακτηρισμός «παναίρεση». «Ο Οικουμενισμός είναι κοινόν όνομα δια τους ψευδοχριστιανισμούς, δια τας ψευδοεκκλησίας της Δυτικής Ευρώπης. Μέσα του ευρίσκεται η καρδία όλων των ευρωπαϊκών ουμανισμών (ανθρωπισμών), με επί κεφαλής τον Παπισμόν. Όλοι δε αυτοί οι ψευδοχριστιανισμοί, όλαι οι ψευδοεκκλησίαι, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία αίρεσις παραπλεύρως εις την άλλην αίρεσιν. Το κοινόν ευαγγελικό όνομά των είναι η παναίρεσις. Διατί; Διότι, στο διάστημα της ιστορίας οι διάφορες αιρέσεις ηρνούντο ή παραμορφώνουν ιδιώματα τινά του Θεανθρώπου και Κυρίου Ιησού, οι δε ευρωπαϊκές αυτές αιρέσεις απομακρύνουν ολόκληρο τον Θεάνθρωπο και στην θέση του τοποθετούν τον Ευρωπαίον άνθρωπον. Εδώ δεν υπάρχει ουσιαστική διαφορά μεταξύ του Παπισμού, Προτεσταντισμού, Οικουμενισμού και άλλων αιρέσεων, ων το όνομα ‘‘λεγεών’’»[3].
Για την χειρότερη μάστιγα της εποχής μίλησε και ο οσιακής μνήμης, πατήρ Αθανάσιος Μυτιληναίος: «... Να ξέρετε, όμως, παιδιά, ότι ο Οικουμενισμός είναι ο τελευταίος πρόδρομος του Αντιχρίστου. Όταν θα γίνει μιά ισοπέδωση, θρησκευτική και πολιτική, κυβερνητική, και θα υπάρξει ένας μόνο, που θα κυβερνήσει τον κόσμο, αυτός ο ένας, κατά την Αγία Γραφή και τους Πατέρες, -έρχονται δε και τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών πλάι να μας το πουν, που είναι προϊόντα των Εβραίων και είναι τελείως ανεξάρτητα από την Αγία Γραφή- αυτός θα είναι ο Αντίχριστος.
Έτσι, χωρίς περιστροφές, ο Οικουμενισμός χαρακτηρίστηκε ως αντίχριστο σύστημα από τους μεγαλύτερους θεολόγους της εποχής μας, όπως από τον μακαρίτη τον πατέρα Ιουστίνο Πόποβιτς, Σέρβο, αλλά και από άλλους επιφανείς θεολόγους Ορθοδόξους. Ο Οικουμενισμός χαρακτηρίστηκε ως αντίχριστο σύστημα!... Χωρίς περιστροφές!»[4].
«Ο Οἰκουμενισμός ἔχει πνεῦμα πονηρίας καί κυριαρχεῖται ἀπό ἀκάθαρτα πνεύματα… μετά τήν προσευχή γέμισε τό κελλί μου ἀπό ἀφόρητη δυσωδία, ἡ ὁποία μοῦ ἔφερνε ἀσφυξία στήν ψυχή, δέν μποροῦσα νά ἀναπνεύσω πνευματικά», απάντησε ο χαρισματικός και αγιασμένος πατήρ Εφραίμ Κατουνακιώτης στον κ. Τσελεγγίδη, όταν ρωτήθηκε «τί είναι ο Οικουμενισμός»[5]; Εναντίον του Οικουμενισμού, στράφηκε, όπως ήταν φυσικό, και ο άγιος Παΐσιος ο αγιορείτης. Είχε μάλιστα, διακόψει και τή μνημόνευση του μασώνου και ΟικουμενιστήΟικουμενικού Πατριάρχη κυρού Αθηναγόρα[6]. Ο δε π. Δημήτριος Στανιλοάε χαρακτηρίζει τον Οικουμενισμό «παναίρεση και προϊόν της μασωνίας»[7].
Μετά απ’ αυτά τα ολίγα, αλλά σοφά λόγια, όχι πτυχιούχων θεολογίας, αλλά αγίων ανδρών, όντως Θεολόγων, προβληματίζει η στάση όσων εμμένουν στην παναίρεση αυτή, και μάλιστατο θεωρούν«τιμή τους»,το να τους αποκαλούν «οικουμενιστές»[8]!... Μήπως οι άγιοι θεωρούνται σκοταδιστές και φανατικοί, «πολέμιοι της οικουμενικής κίνησης»;
Πιστεύω ότι έγινε κατανοητή η διαφορά των δυο όρων. Άλλο το «κοινό όραμα μιας οικουμενικά ανοικτής, δηλαδή όντως παραδοσιακής Ορθοδοξίας»[9], που έχει εντολή από τον Χριστό: «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν» (Ματθ. 28, 19-20), και άλλο το «κοινό όραμα μιας οικουμενιστικά ανοικτής, δηλαδή όντως παραδοσιακής κακοδοξίας»!
Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω, γιατί η παράθεση θεολογικών επιχειρημάτων θεωρείται από τους αδελφούς μας «τυπική τακτική όσον εναντιώνονται στον οικουμενικό διάλογο, οι οποίοι γενικά παρουσιάζουν τους οικουμενικά ανοικτούς θεολόγους ως θεολογικά ενδεείς ‘‘αγαπολόγους’’». Επαρκώς νομίζω ότι έχει αποδειχθεί από τα μέχρι τώρα γραφόμενα, τί λένε οι Άγιοί μας γι’ αυτά τα θέματα και ότι αυτός ο διάλογος δεν είναι Οικουμενικός, αλλά οικουμενιστικός! Πόσο αγαπάς κάποιον, όταν, αντί να του μιλήσεις για θεραπεία, τον αφήνεις να πεθάνει άρρωστος; Τί σχέση έχει το «πορευθέντες μαθητεύσατε» με τον «θεολογικό» διάλογο, που γίνεται εδώ και 50 χρόνια, και φθάσαμε στο σημείο, στην Αμερική, για παράδειγμα, να διώκεται ο Γέροντας Εφραίμ[10] και η γνήσια Ορθοδοξία από τους Οικουμενιστές, και να τους φαίνεται ότι κατέβηκε ο Γέροντας από τον πλανήτη Άρη!
Όσον αφορά στο ζήτημα «της υπακοής σε συνοδικές αποφάσεις και της πιστότητας προς τους ποιμένες της Εκκλησίας», πάλι αναγκαζόμαστε να πείσουμε για τα αυτονόητα, να αποδείξουμε, κατά το κοινώς λεγόμενο, ότι «δεν είμαστε ελέφαντες»! Προφανώς με την αναφορά του αυτή ο καλός συντάκτης, εννοεί τις συνοδικές αποφάσεις, που ελήφθησαν τα τελευταία 100 χρόνια, τα χρόνια του επάρατου οικουμενισμού, που έχουν ταράξει σφόδρα την Εκκλησία του Χριστού, δημιουργώντας σχίσματα (π.χ., παλαιοημερολογίτες), αμφισβητώντας αποφάσεις Οικουμενικών και Τοπικών Συνόδων, τις οποίες αποδέχτηκε το πλήρωμα της Εκκλησίας διότι ελήφθησαν εν Αγίω Πνεύματι.Τις δε Οικ. Συνόδους συγκροτούσαν μεγάλοι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας και έχουν καταδικάσει τον Παπισμό, τον Προτεσταντισμό, τους Μονοφυσίτες, και όλους τους αιρετικούς. Επίσης, έχουν καταπατηθεί, εκουσίως, πλήθος Ιερών Κανόνων, τους οποίους θυμούνται οι οικουμενιστές ανάλογα με το συμφέρον τους, επιλεκτικά, όπως και τις «επί απειλή επιβολής» των «προβλεπόμενων υπό των Θείων και ιερών κανόνων» κυρώσεις, «την κανονικήν ακρίβειαν», αλλά και την αποφυγή αφορμών «εις “σκάνδαλα”»!
Σήμερα, οι μόνοι αιρετικοί για τους οικουμενιστές είναι οι ψευδομάρτυρες του Ιεχωβά! οι οποίοι, ανεξαρτήτως πολλών ή λίγων διαφορών, ουσιαστικά δεν διαφέρουν από κανέναν άλλο αιρετικό, είτε αυτός είναι παπικός ή προτεστάντης ή μονοφυσίτης ή «ορθόδοξος» μονοφυσίτης ή «ανατολικός ορθόδοξος» μονοφυσίτης ή όπως και να τον αποκαλέσουν! Σε αυτούς μόνο βγάζουν το άχτι τους, και εσχάτως στους Ορθοδόξους, που αντιτίθενται στην ψευδοσύνοδο της Κρήτης. Σε όλους τους άλλους, χαρίζουν απλόχερα την «αγάπη» τους! Για να αποφευχθεί το κείμενο να γίνει «διπλο-σέντονο» σε μήκος, δεν παραθέτουμε παραδείγματα. Είμαι δε σίγουρος ότι οι κατήγοροι γνωρίζουν αυτά τα αυτονόητα, αλλά τα παραβλέπουν για δικούς τους λόγους. Εάν παρά ταύτα ζητηθούν, πολύ ευχαρίστως θα παρατεθούν. Κλείνω το «ζήτημα» αυτό, μ’ ένα ερώτημα: Ποιες σύνοδοι έχουν εκκλησιολογικό βάρος, οι εν Αγίω Πνεύματι Οικουμενικές και Τοπικές της Ορθοδοξίας των 2.000 χρόνων ή οι οικουμενιστικές των τελευταίων 100 χρόνων;
Συνεχίζοντας την ανάγνωση του άρθρου, οι εκπλήξεις έρχονται η μία μετά την άλλη. «Η προσήλωσή του (σ.γ., του Αχαιού θεολόγου) στο όραμα μιας οικουμενικά ανοικτής Ορθοδοξίας και στην προβολή του Οικουμενικού Πατριαρχείου», έχουμε την αίσθηση ότι γίνεται συνειδητά, γνωρίζοντας ποιά είναι η θέση της Εκκλησίας του Χριστού έναντι των αιρετικών, κάτι που δείχνουν και οι ενδεικτικά παρατιθέμενες απόψεις των Αγίων. Ανοικτή είναι η Ορθοδοξία, όταν κηρύττει τον λόγο του Ευαγγελίου και κάνει μαθητές όλα τα έθνη, χωρίς να λογαριάζει ο κηρύττων τη ζωή του, όπως για παράδειγμα, ο Άγιος Ιερομάρτυρας πατήρ Δανιήλ Σισόγιεφ. Άνοιγμα της οικουμενιστικής κακοδοξίας, σημαίνει διάλογος με όλα τα έθνη, εύρεση αυτών, που δήθεν μας «ενώνουν», μηδενισμό των δογματικών αληθειών, χάριν της κοσμικής «αγάπης» και πέταμα όλων στο μίξερ της παναιρέσεως. Άλλωστε, δεν υπάρχει καμία αίρεση, που να κατέχει πλήρως την Αλήθεια. Όλες είναι τώρα δήθεν «εκκλησίες» για τον Οικουμενισμό και κατέχουν κάποια μέρη της «αληθείας», όπως επίσης και οι θρησκείες. Δεν υπάρχει πρόβλημα˙ ας πιστεύει ο καθένας ό,τι θέλει˙ (αυτό, εδώ που τα λέμε, θυμίζει λίγο μασωνία). Τί σημασία έχει, εάν ο Χριστός θέλει άλλα από εμάς. Εμείς προχωρούμε και δεχόμαστε το «διαφορετικό», όλοι χωρούν στο παγκόσμιο μίξερ! Όλα τα «διαφορετικά» «ενώνονται» και «ομογενοποιούνται» με τη ΒΙΑ στο μίξερ! Αυτή είναι η «οικουμενικά ανοικτή Ορθοδοξία»,που προωθείται.
Ένα άλλο θλιβερό φαινόμενο του Οικουμενισμού είναι η αντιμετώπιση των εχόντων διαφορετική γνώμη, ως «εχθρών». Ενώ όλοι έχουν δικαίωμα να ομιλούν, ακόμη κι οι αιρετικοί, ενώ τονίζεται το δικαίωμα στο διαφορετικό, δεν επιτρέπεται, όμως, να εκφέρουν γνώμη οι ... Ορθόδοξοι! Αγαπάμε και στηρίζουμε το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Δεν είμαστε «εχθροί της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως και του οικουμενικού διαλόγου.». Εμείς, ως μαθητές του Χριστού, έχουμε εντολή να αγαπάμε τους πάντες και να εχθρευόμαστε μόνο την αίρεση, η οποία μας αποκόπτει από τον Θεό! Γεγονός είναι ότι από την Αρχιεπισκοπή της Κωνσταντινουπόλεως έχουν περάσει Πατριάρχες, που δεν τίμησαν τον «θρόνο» τους. Πολλοί απ’ αυτούς καταδικάστηκαν από τις Οικ. Συνόδους. Σύγχρονοι δε, Οικουμενικοί Πατριάρχες, παραδείγματος χάριν, ο Μελέτιος Μεταξάκης και ο Αθηναγόρας, οι προωθητές του Οικουμενισμού, ήταν αποδεδειγμένα Μασώνοι. Όσο για τον «οικουμενικό διάλογο», δεν έχουμε καμιά αντίρρηση, όταν αυτός γίνεται με τις προϋποθέσει,ς που έθεσε ο Χριστός!
Μας χαροποιεί δε το γεγονός ότι υπάρχει αποστροφή «κάθε έννοιας μασονίας και κλειστής οργάνωσης», διότι, όντως, η Μασωνία δεν είναι συμβατή με την Ορθοδοξία, είναι δε καταδικασμένη από την Εκκλησία. Θεωρείται μάλιστα, και από τον αρθρογράφο και Διευθυντή του Συμβουλίου των «Εκκλησιών» της Βαυαρίας, ως αίρεση και κακοδοξία. Το ερώτημα, λοιπόν, είναι: «Πώς μπορεί ν’αποδειχθεί ότι αυτοί οι δυο Πατριάρχες ήταν όντως Μασώνοι»; Διότι, σύμφωνα με τα γραφόμενα του εκλεκτού αρθρογράφου, το θέμα του Οικουμενισμού θα τελείωνε εδώ! Ενδείξεις και αποδείξεις πολλές : το δελτίο-ντοκουμέντο της μασωνικής ιδιότητος του Αριστοκλή Σπύρου (Πατριάρχη Αθηναγόρα), ο χαρακτηρισμός τους ως μασώνων από αγίους ανθρώπους, όπως π.χ. από τον όσιο Φιλόθεο Ζερβάκο, ο οποίος σε επιστολή του προς τον π. Θεόκλητο γράφει: «Η αλήθεια είναι ότι εκείνος το εισήγαγε (σ.γ., νέο ημερολόγιο) κατόπιν διαταγής της τότε Κυβερνήσεως και της συμβουλής του τότε Οικουμενικού Πατριάρχου Αρχιμασσώνου Μελετίου Μεταξάκη»[11], η πορεία της ζωής τους με την εναλλαγή Πατριαρχείων, τα μεγάλα αντικανονικά ανοίγματά τους στους αιρετικούς και όχι η εν Αγίω Πνεύματι προσέγγιση, η πρόκληση Σχίσματος, που ταλανίζει την πατρίδα μας επί πολλές δεκαετίες (δεν σας πονά αυτό αδέλφια μου, δεν σας προβληματίζει, δεν είναι μείζον θέμα, που θα έπρεπε να είναι πρώτο στη σύναξη της Κρήτης; Γιατί δεν συζητήθηκε; Οι σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπό χριστιανικό κόσμο, η αποστολή της Εκκλησίας, η νηστεία, ο Γάμος, δεν είναι θέματα λυμένα από τους Πατέρες; Γιατί ο Πατριάρχης απειλεί με κυρώσεις, φοβούμενος το σχίσμα, που θα προκαλέσει η ψευδοσύνοδος της Κρήτης, αδιαφορώντας για το σχίσμα των παλαιοημερολογιτών; Αυτοί δεν είναι αδέλφια μας ή μήπως πρέπει να γίνουν παπικοί, για να τους προσέξουμε;), «κατέτρεξε τον Άγιο Νεκτάριο και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Μελέτιος Μεταξάκης. Αυτός διετέλεσε και Οικουμενικός Πατριάρχης και Πατριάρχης Αλεξανδρείας. Αυτός ο δυστυχής ήτανε μασώνος μοντέρνος, νεωτεριστής και έκαμε πολύ κακό στην Εκκλησία»[12], η πρόκληση ταραχών, που συνοδεύτηκε με διακοπή μνημονεύσεως του Πατριάρχου κυρού Αθηναγόρα από το Άγιον Όρος, τρεις Μητροπολίτες της Εκκλησίας της Ελλάδος και με πολλές αντιδράσεις από επιφανείς Ελλαδίτες Πατέρες και λαϊκούς! Ο Αρχιμ. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος στο βιβλίο του με τίτλο «Ξεσκέπασμα της Θεοσοφίας» γράφει : «Μεταξύ των Μασώνων τους οποίους πολύ υπολείπτονται οι Παπικοί είναι οι : αρχηγός του Εφ-Μπι-Άι (FBI) Εντγκάρ Χούβερ, Στρατηγός Αϊζενχάουερ και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας»[13]! Επίσης,αντίγραφο τουαγγελτηρίου θανάτου του Πατριάρχου Αθηναγόραέχει δημοσιευθεί στο μασονικό περιοδικό "Εταιρεία των Φιλικών", μαζί με τοαγγελτήριο θανάτου του Τρούμαν.Εκεί γράφεται : «ΜΕΤΕΣΤΗΣΑΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΑΝ ΑΝΑΤΟΛΗΝ. Κατά το παρελθόν έτος 1972 και τας αρχάς του τρέχοντος μετέστησαν μία πλειάς εξόχων Ανδρών, οίτινες είχαν θητεύσει εις τον Τεκτονισμόν. ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ ο Α΄, Οικουμενικός Πατριάρχης της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας εν Κωνσταντινουπόλει. Κατείχε τον ανώτατον (33ον) βαθμόν του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου του Τεκτονισμού. ΧΑΡΡΥ ΤΡΟΥΜΑΝ, τέως Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής. Μέγας Διδάσκαλος της Πολιτείας Μιζούρι (33ος)».
«Ἀπόδειξις Πληρωμῆς τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου (μὲ τὸ κοσμικόν τουὄνομα Ἀριστοκλῆς Σπύρου) διὰ τὴν λῆψιν τοῦ 30οῦ Μασωνικοῦ βαθμοῦ»[14]. (Για Πιστοποιητικό αυθεντικότητας, υπάρχει η δυνατότητα εξετάσεως από εργαστήρια της CIA)
Δυστυχώς, το βίντεο της τελετής μυήσεως δεν το έχουμε, (δεν γνωρίζουμε, εάν ακόμη και τότε θα είχαν πεισθεί οι καλόγνωμοι ερευνητές), η μεγαλύτερη απόδειξη, όμως, για εμάς δεν είναι τόσο όλα τα προαναφερθέντα. Η μεγαλύτερη απόδειξη είναι η σημερινή αδράνεια, έως και αδιαφορία, του Οικουμενικού Πατριαρχείου, το οποίο κωφεύει μπρος στην διεκδίκηση των Πατριαρχών από την Μασωνία[15]. Πώς αφήνει «ισχυρισμούς κακοδόξων στην ενίσχυση του στίγματος εναντίον ενός κεκοιμημένου Πρωθιεράρχη, ο οποίος δεν δύναται να υπερασπιστεί τον εαυτό του»; Γιατί δεν θέλει να παύσει αυτά τα «σκάνδαλα»; Οι άγιοί μας, την μόνη κατηγορία, που δεν άντεχαν, ήταν αυτή του αιρετικού. Ας αναρωτηθεί ο καλός αρθρογράφος, θα άντεχε στη σκέψη και μόνο να πόζαρε η φωτογραφία του στην λίστα του μασωνικού ιστολογίου; Δεν θα έπρεπε όντως το Πατριαρχείο να ξεκαθαρίσει, να μην αφήσει καμιά κηλίδα, ως προς αυτό το θέμα στις μνήμες των δυο αυτών Πατριαρχών, έστω και εάν σκανδαλίζεται μόνο ένας, ο τελευταίος πιστός της Εκκλησίας μας; Πόσο μάλλον που γίνονται κινήσεις για την «αγιοποίησή» τους. Ο αρθρογράφος δε αναφέρει, και πολύ σωστά κατά την γνώμη μου, ότι «όταν ένας κληρικός της Εκκλησίας των Πατρών καταφέρεται με τέτοιες εκφράσεις εναντίον ενός διαδόχου του Αποστόλου Ανδρέα, εγείρεται μείζον ζήτημα για την τοπική Εκκλησία, (σ.γ., αλλά, θα προσέθετα, και όλη την Εκκλησία) το οποίο πρέπει να ξεκαθαριστεί στα αρμόδια όργανά της». Γιατί πιστεύει ο αρθρογράφοςότι δεν προχωρούν και αφήνουν τον λαό να σκανδαλίζεται; Μήπως είναι ένα ασήμαντο ζήτημα; Ίσως δεν θα το μάθουμε σε αυτόν τον κόσμο, ποτέ αρμοδίως! Δεν είναι τελικά το γεγονός αυτό η μεγαλύτερη απόδειξη;
Αυτό, που δεν δικαιολογείται, κατά τη γνώμη μου, είναι οι χυδαίες εξυβρίσεις. Εκτός και εάν ως εξύβριση θεωρείται ο χαρακτηρισμός «οικουμενιστής», τον οποίο άλλοι θεωρούν τιμή! Στη συνέχεια, τονίζεται η ευαισθησία αυτών, που ακολουθούν τα αντίθετα απ’ ό,τι οι άγιοι, καθώς και ότι στον χώρο των Ορθοδόξων «συντελούνται επιθέσεις αχαρακτήριστου είδους...». Δεν αντιλέγουμε, μπορεί να συμβαίνει και το ένα και το άλλο. Η συμπεριφορά ενός εκάστου απορρέει από την πνευματική καλλιέργειά του. Υπάρχουν, βέβαια, και ακραία αρνητικά στοιχεία, αλλά υπάρχουν και ακραίες αντιδράσεις αγίων ανθρώπων. Θυμίζω το χαστούκι του αγίου Νικολάου στον Άρειο ή τον βίαιο τρόπο, που αντιδρούσε ο άγιος Παΐσιος, όταν κάποιοι προσέβαλαν τον Θεό[16]. Γενικότερα, η μη πνευματική καλλιέργεια ή η μη αγιοπνευματική βιοτή, οδηγεί σε άστατη ζωή και η άστατη ζωή σε φαύλα δόγματα. Διαφορετικά είναι αδύνατον, δεν εξηγείται, να κράζουν οι άγιοι και εμείς τον «χαβά» μας. «Μια θρησκεία μόνον είναι, η Ορθόδοξος Χριστιανική Θρησκεία. Και το πνεύμα αυτό το ορθόδοξον είναι το αληθές. Τα άλλα πνεύματα, είναι πνεύματα πλάνης και οι διδασκαλίες είναι μπερδεμένες»[17], λέγει ο σύγχρονος άγιος της αγάπης, Γέροντας Πορφύριος, με τα υπερθαύμαστα σημεία, που τελεί, με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, μέχρι σήμερα, πολλά χρόνια μετά τον θάνατό του. Ποιός τον ακούει, όμως;
Στο άρθρο γίνεται αναφοράστη ζωή στην Γερμανία. «Ζώντας στη Γερμανία έχω ένα λόγο παραπάνω να επικρίνω τον παραπειστικό μελοδραματισμό των πληθωριστικών υπερβολών, όταν αυτός, έστω ανεπιγνώστως, καθρεφτίζει περιορισμένο σεβασμό στα θύματα ενός δαιμονικού καθεστώτος». Έχω μια απορία: μια που υπάρχει ο λόγος για υπερβολές, πώς είδε ο καλοπροαίρετος αρθρογράφος, την χρίση του Επισκόπου του από ένα παπικό; Ή μήπως δεν την είδε; Ο άγιος Γόρτυνος, πατήρ Ιερεμίας εκφράστηκε ως ακολούθως: «Τέλος, ἐκφράζω καί ἐγώ μετά τοῦ πλήθους τῶν ἀρχιερέων, ἱερέων, ἱερομονάχων, ἱεροδιακόνων, μοναχῶν καί μοναζουσῶν καί μετά τοῦ ἀμετρήτου πλήθους τῶν εὐσεβῶν Ὀρθοδόξων χριστιανῶν («κέρας χριστιανῶν Ὀρθοδόξων»), ἐκφράζω καί ἐγώ, λέγω, τήν βαθυτάτη θλίψη μου διά τό θέαμα, τό ὁποῖο εἴδαμε στό διαδίκτυο, νά χρίεσθε (ἔστω δι᾽ ὕδατος καί ἔστω σέ μία συμβολική τελετή), Ἀρχιερεύς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Σεῖς, ἀπό Ρωμαιοκαθολικό «ἐπίσκοπο», μή ἔχοντα κανονική ἱερωσύνη, διότι εὑρίσκεται στήν αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ. Ἐμμένω στόν χαρακτηρισμό τῆς πράξεώς σας, τόν ὁποῖο ἔδωσα στό ἀναφερθέν γραπτό κήρυγμά μου, ὅτι αὐτή ἀποτελεῖ «σημεῖο τῶν καιρῶν», καί ἐμμένω πάλι στήν εὐχή, τήν ὁποία διετύπωσα σ᾽ αὐτό τό κήρυγμά μου, «καί μή χειρότερα, Χριστέ καί Παναγιά»[18]! Ρωτάμε ευθέως : Είναι άραγε επιτρεπτό αυτό; Είναι σίγουρα επιτρεπτό από τον Οικουμενισμό και τους προωθητές του, και είναι απτό δείγμα των συνεπειών της παναιρέσεως, για κάποιους που ίσως δεν τις βλέπουν.
Ακολουθεί το κατηγορητήριο προς τον πατέρα Αναστάσιο Γκοτσόπουλο. Συνεχίζεται η προσπάθεια ευτελισμού του, αραδιάζονται τα «στραβά κι ανάποδά του», που ταυτόχρονα αποτελούν κριτήρια μη καθιέρωσης κάποιου ως τρανού καθηγητή θεολόγου στις δυο θεολογικές, οικουμενιστικές σχολές θεολογίας της Ελλάδας, καθώς και στα πανεπιστήμια του εξωτερικού, που ευγενικά καλούνται: «των ετεροδόξων» (οι Άγιοι δεν ήταν τόσο ευγενικοί και τους αποκαλούσαν: αιρετικούς!). Ορθογραφικά λάθη, «άγνοια της ογκώδους διεθνούς βιβλιογραφίαςτόσο της ετερόδοξης (σ.γ. δηλ. αιρετικής), όσο και της ορθόδοξης», ερασιτεχνισμός κτλ. Ίσως πρέπει να άρουμε τον τίτλο του Καθηγητή από τον Μέγα Αντώνιο, επειδή ήταν αγράμματος· πόσοι και πόσοι άγιοι ήταν αγράμματοι! Μήπως και ο άγιος Παΐσιος του δημοτικού δεν ήταν; Πόσα λάθη έχει στα γραπτά του! Ευτυχώς, ο Θεός έχει άλλα κριτήρια για την αγιοσύνη. Διαφορετικά, οι αγράμματοι θα αποκλείονταν από την Βασιλεία Του. Μήπως και για τους ψωροπερήφανους γραμματιζούμενους δεν είχε πει ο Πατροκοσμάς ότι «το κακό θα σας έρθει από τούς διαβασμένους»[19], και όντως μάς ήρθε; Ταυτόχρονα, υποτιμάται η σκέψη αξιόλογων προσώπων, όπως «οι π. Θεόδωρος Ζήσης, π. Γεώργιος Μεταλληνός, Σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος, π. Πέτρος Χιρς και καθηγητής Δημήτριος Τσελεγγίδης», καθώς αυτή συγκροτεί «προκρούστεια κλίνη», «μάλιστα το τμήμα της σκέψης τους εκείνο, το οποίο αντίκειται στον οικουμενικό διάλογο».
Είναι δε εμφανής η αγωνιώδης προσπάθεια και ο τρόπος (τον οποίο θα ζήλευε και το FBI) αποδόμησης της «φερομένης» επιστολής του «τότε Πρώτου της Ορθοδοξίας», που θυμίζουν το αγιογραφικό: «διυλίζω τον κώνωπα και καταπίνω την κάμηλον» (αχ! αυτά τα πρωτεία, ψάχνουν για επίγειους πάπες· κάτι είχε πει ο Χριστός για τις πρωτοκαθεδρίες, αλλά ποιός Τον λογαριάζει! Μάθετε: Ο Χριστός είναι ο Πρώτος της Ορθοδοξίας, του Χριστού είναι η Εκκλησίακαικατ’ εντολή Αυτού πρέπει να γίνεται η μαθητεία των εθνών!).
Είναι θλιβερό ακόμη και το γεγονός ότι δεν γίνεται αντιληπτή η προσπάθεια υπεράσπισης του Πατριάρχη από τον π. Αναστάσιο. Διότι, υπάρχει η μομφή ότι στο κείμενό του «δεν γίνεται η παραμικρή προσπάθεια υπεράσπισης του Πατριάρχη Αθηναγόρα». Ας σκεφτούμε,όμως : η πορεία, που χάραξε ο Αθηναγόρας, συνεχίζει και γκρεμίζει ψυχές αθάνατες. Εάν δοθεί ένα τέλος σε αυτό, δεν θα σταματήσει να βαρύνεται και η ψυχή του με άλλες αδικοχαμένες ψυχές πιστών; Υπάρχει μεγαλύτερη υπεράσπιση απ’ αυτό; Υπάρχει μεγαλύτερο δείγμα αγάπης, μεγαλύτερη φιλανθρωπία;
Την Αλήθεια δεν την πτοούν, ούτε την υποτιμούν οι συγγραφικές «αδυναμίες». Την Αλήθεια μπορούν να την κηρύξουν, εάν χρειαστεί, και οι πέτρες ή τα γαϊδούρια! Απεναντίας, η «ομολογία αυτή» του πατρός Αναστασίου ότι έχει συγγραφικές αδυναμίες, δείχνει ταπείνωση, και δεν «ηχεί» καθόλου «ως παράδοξη εισαγωγή», σε όσους μελετούν πατερικά συγγράμματα. Διαφωνούμε, λοιπόν, με τον συντάκτη του άρθρου, όπως και με την ορολογία, που επέλεξε να χρησιμοποιήσει, ότι ο πατήρ Αναστάσιος, επειδή, ενώ παραδέχεται τις συγγραφικές του αδυναμίες, «δεν διστάζει να ξιφουλκήσει εναντίον Εκκλησιών, Συνόδων, Πατριαρχών, αρχιερέων, ιερέων, ακαδημαϊκών θεολόγων και αναγνωρισμένων συγγραφέων». Δεν «ξιφουλκεί», αλλά έχει ιερό χρέος, όπως όλοι οι Ιερείς, και κυρίως οι Αρχιερείς, να υπερασπίζεται την Αλήθεια. Αυτό έκαναν όλοι οι Άγιοι, όταν εμφανίζονταν δογματικές παρεκκλίσεις. Πού είναι το παράξενο; Το παράξενο είναι ότι, αντί να επαινείται αυτός ο άξιος Κληρικός, και, εάν κάνει κάποιο λάθος, να του υποδειχθεί με αγάπη, κατηγορείται! «Σημεία των καιρών!», όπως είπε ο άγιος Γόρτυνος!
Ακόμη, αυτό, που μαθαίνουμε, είναι ότι πρέπει να εστιάζουμε συνεχώς στους θεολόγους της νέας εποχής[20], προφανώς επειδή για τους οικουμενιστές ζούμε στην νεοπατερική και μεταπατερική εποχή. Επομένως, μεγάλοι άγιοι του παρελθόντος, δεν «μετρούν» πλέον. Αυτό είναι το σφάλμα του πατρός Αναστασίου, «δεν τρέφεται επαρκώς από τις πηγές της ορθόδοξης θεολογίας των νεότερων χρόνων», διότι όλοι αυτοί οι νεοορθόδοξοι θεολόγοι «γνωρίζουν καλύτερα την πατερική κληρονομιά». Προφανές και επόμενο είναι «τα κείμενα του π. Γκοτσόπουλου (να) είναι μεν δημοφιλή σε θεολογικά ενδεείς συντηρητικούς κύκλους, ελάχιστα όμως έως καθόλου λαμβάνονται υπ᾽ όψιν στην απαιτητική ακαδημαϊκή θεολογική συζήτηση, τόσο στην Ελλάδα, όσο και, πολύ περισσότερο, στο εξωτερικό». Στην Ελλάδα, όπου επικρατεί «θεολογικός αναλφαβητισμός», τουτέστιν «άγνοια της ‘‘σοφίας’’ της Εσπερίας», τα κείμενα είναι αποδεκτά, στο εξωτερικό, όμως, όπου εγκαταβιώνουν και επιβιώνουν «μεγάλοι» ακαδημαϊκοί ντοκτοράδες, υπάρχει πλήρης αδιαφορία. Το αντίθετο θα μας εξέπληττε, αν και θα ήταν το ζητούμενο. Είναι κρίμα, επίσης, ότι ακόμη δεν έχει γίνει αντιληπτό το τεράστιο χάσμα, που διακρίνει την ακαδημαϊκή από την βιουμένη Ορθοδοξία!
Υπάρχει ο ήλιος, υπάρχει και το φεγγάρι. Κάποιοι προτιμούν να χαίρονται τον ήλιο, κάποιοι άλλοι προτιμούν το φεγγάρι. Ήλιος είναι τα συγγράμματα των αγίων Πατέρων, διότι φωτίζονται από τον Ήλιο της Δικαιοσύνης! Φεγγάρι είναι τα συγγράμματα των νέων θεολόγων, στους οποίους δεν αρέσει ο Ήλιος. Δικαίωμα είναι του καθενός· έτσι,όμως, δικαιολογείται το γεγονός της φαινομενικής εξωπραγματικότητας των λεγομένων των προτιμούντων τον Ήλιο στους σεληνολάτρες· εκεί οδηγεί η προσκόλλησή τους σε κείμενα των νέων θεολόγων. Η αναφορά αυτή γίνεται για την έκπληξη, που ένιωσε ο καλός αρθρογράφος και Επιστημονικός Συνεργάτης Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών Βόλου, όταν διάβασε για «πνευματικούς νόμους» και πώς αυτοί «λειτούργησαν» στην Κωνσταντινούπολη καισυρρικνώθηκε το ποίμνιο. Αυτό, καίτοι του φάνηκε εξωπραγματικό, παρατηρείται από καταβολής κόσμου, από την Παλαιά Διαθήκη και το τονίζουν οι άγιοι Πατέρες μας. Βλέπουμε π.χ. ότι κάθε φορά, που ο λαός των Εβραίων αποστατούσε από τον Θεό, Αυτός επέτρεπε συμφορές ή αιχμαλωσίες. Το ίδιο συνέβη στην άλωση της Πόλης, μετά την αποστασία, αλλά και το συλλείτουργο με τους παπικούς, 12 Δεκεμβρίου του 1452! Πέντε Χριστιανοί, αν υπήρχαν, όπως βεβαίωσε ο Πατριάρχης Γεννάδιος Σχολάριος τον Μωάμεθ, δεν θα επέτρεπε ο Θεός την άλωση!
Σύμφωνα με την Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας μας, και από την σύνολη γνώμη των αγίων, διαχρονικά, αποδεικνύεται ότι ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος διαφοροποιείται απ’ αυτήν[21], ακολουθώντας την γραμμή των μασώνων προκατόχων του σε μεγαλύτερο,όμως, βαθμό. Επομένως (το «σεντόνι» δε το γλύτωσα), σύμφωνα και με όλες τις αγιοπατερικές γνώμες, που αναφέρθηκαν, και τα παραδείγματα των αγίων, δεν αποτελεί σε καμιά περίπτωση «εχθρότητα προς την Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως», η στηλίτευση των αιρετικών ανοιγμάτων του Πατριάρχη, όπως έπραξε και ο άγιος Πειραιώς, π. Σεραφείμ[22], αλλά ιερό χρέος, που πηγάζει από την Ιερά Παράδοσή μας, την συναίσθηση της διατήρησης της παραδεδομένης με ακρίβεια σωστικής Πίστης μας, δηλαδή του Θεανθρώπου Χριστού, που σώζει, και όχι του νομιζομένου «Χριστού» των αιρετικών, και η βαθειά αγάπη για τα πρόσωπα, που παρεκκλίνουν απ’ αυτήν, και επομένως κινδυνεύει η ψυχή τους!
Κλείνουμε με τα λόγια του αγιασμένου πατρός Γεωργίου Κάλτσιου, του οποίου το σκήνωμα δεν υπέστη φθορά!
«Ερ. : Ποιός πιστεύετε ότι είναι ο μεγαλύτερος πειρασμός, που αντιμετωπίζει σήμερα ένας πιστός Ορθόδοξος;
π. Κάλτσιου: Ο οικουμενισμός.
Ερ.: Η επόμενη ερώτησή μου ήταν αν συμφωνείτε με τον οικουμενικό διάλογο, αλλά…
π. Κάλτσιου: Όχι. Απολύτως όχι. Διότι, ο οικουμενισμός είναι μία πιο απαλή μορφή της μασωνίας. Η μασωνία προσπαθεί να καταργήσει την Ορθόδοξη πίστη και τον Χριστιανισμό γενικά. Ο οικουμενισμός προσπαθεί να κυριαρχήσει μέσα από κάποια ιδανικά, τα οποία μπορεί να φαίνονται πολύ γενναιόδωρα: ‘‘Γιατί να έχουμε διαφωνίες αναμεταξύ μας;’’ ‘‘Ας ζήσουμε σαν αδέλφια’’, ‘‘Ας αγαπάμε ο ένας τον άλλον’’, ‘‘Μπορούμε να λατρεύουμε μαζί και να προσευχόμαστε μαζί’’. Πράγματα, τα οποία δεν επιτρέπονται στην Ορθοδοξία. Όλες οι 7 Οικουμενικές Σύνοδοι απαγορεύουν την συμπροσευχή με εκείνους, που βρίσκονται έξω από την Ορθόδοξη πίστη. Εάν δεν υπακούσουμε σε αυτούς τους Κανόνες, εάν υποταχθούμε στον οικουμενισμό, στις πιέσεις και στις υποσχέσεις της Δύσης -που είναι όλα μάταια ψέματα- σημαίνει ότι παραβαίνουμε όλους τους Κανόνες της Ορθόδοξης Εκκλησίας, της πραγματικής Οικουμενικής Εκκλησίας»[23].
«Ένα πνεύμα προβάλλει στην Ευρώπη και γενικά στον κόσμο. Ένα νεοεποχίτικο πνεύμα, το οποίο αλλάζει συχνά την μορφή του και την ρητορεία του, χτυπώντας τον Χριστιανικό κόσμο απ’ όλες τις πλευρές. Έχει ευγενή εικόνα και λόγο ελκυστικό, αλλά ύπουλο σκοπό.
Αυτό το πνεύμα μπορεί να μιλήσει με όμορφα λόγια για την οικογένεια, αλλά ο σκοπός του είναι να την εξοντώσει. Μπορεί,επίσης, να μιλήσει για την Εκκλησία με ‘‘αγάπη’’ για όλους, ένα είδος θρησκευτικού συγκρητισμού, αλλά το βασικό κίνητρο είναι να διασπάσει την Ορθοδοξία. Μπορεί να μιλήσει για τα έθνη και τις πατρίδες τους, σα να είναι κάτι που θέλει να στηρίξει, αλλά σκοπός του είναι να καταστρέψει και την Εκκλησία και τα έθνη. Αυτό το πνεύμα ονομάζεται οικουμενισμός.
Και όλο αυτό το ‘‘όμορφο’’ κήρυγμα, το οποίο παίρνει πολλές μορφές, έχει έναν μοναδικό σκοπό: την καταστροφή όλων των εθνών, την διάλυση κυρίως της Ορθόδοξης Εκκλησίας και την εγκαθίδρυση μιάς ομάδας ηγετών, χρισμένοι από δεν ξέρω ποιον, για να υποτάξουν όλα τα έθνη στο πνεύμα τους, να τα μυήσουν σε καθορισμένα κοινωνικά, πολιτικά και θρησκευτικά συστήματα έτσι ώστε να μπορούν να κατευθύνουν τις παγκόσμιες εξελίξεις.
Αδελφοί. Ας μην απατώμεθα. Ζω ανάμεσα σε αυτούς, που διαδίδουν αυτές τις νεοεποχίτικες ιδέες, που έχουν σκεπάσει τον κόσμο, και αισθάνομαι την καρδιά τους. Δεν έχουν καλό σκοπό για την Εκκλησία μας. Κάτω από το πρόσχημα της Χριστιανικής αγάπης, της Χριστιανικής ειρήνης, κρύβουν τις ύπουλες προθέσεις τους.
Ήρθα εδώ να σας πω να μην παρασυρθείτε. Παρατηρώ μία έντονη οικουμενική τάση εντός της Ορθοδόξου Εκκλησίας, τόσο δυνατή που επηρεάζει κληρικούς και πιστούς.
Έχετε ακούσει για το Ταϊζέ; Το Ταϊζέ ήταν το κέντρο αυτής της καταστροφικής οικουμενικής κίνησης. Ήταν το κέντρο της νέας εποχής, όπου σε ένα μυστικιστικό περιβάλλον ο αδελφός Roger εμφανίστηκε ντυμένος στα λευκά, όπως ο πάπας ή ο Χριστός, και παιδιά έκατσαν κάτω με σταυρωμένα πόδια, ενώ λικνίζονταν στον ρυθμό μιάς απόκρυφης τελετουργίας. Δεν υπήρχε καμμία ιερότητα σ’ εκείνο το μέρος. Ήταν μία ιεροσυλία.
Σε αυτό το νεοεποχίτικο πνεύμα, που αναφέρομαι, δεν υπάρχει τίποτα ως απόλυτη αξία. Διότι, σκοπός τους είναι να καταστρέψουν όλα τα στοιχεία της Πίστεως, τα ευγενή κοινά στοιχεία, πάνω στα οποία βασιζόμαστε. [Αυτό γίνεται] από τη στιγμή, που δεν υπάρχει απόλυτη αξία. Η αλήθεια, κατά την άποψή τους, είναι αυτό, που εγώ κατέχω [υποκειμενική αλήθεια]. Συνεπώς, όταν ο γείτονάς μου είναι λάθος, εγώ δεν μπορώ να του πω ότι πλανάται, ούτε κι εκείνος μπορεί να μου πει ότι λανθάνω, διότι είμαστε αυθύπαρκτες οντότητες. Έχουμε τις απόψεις μας, οι οποίες είναι μεν [για εμάς] αδιαμφισβήτητες, αλλά μπροστά στους άλλους δεν έχουν καμμία αξία. Αυτό το παιχνίδι με το κρυφτούλι της αλήθειας είναι πονηρή επινόηση του Σατανά. Στους καιρούς μας οι δόλιες σκοπιμότητες αποκρύπτονται.
Τονίζουν την ιδέα της ‘‘παγκόσμιας αγάπης’’. Προσφέρουν υποτροφίες στη θεολογία. Σπουδάζεις στη Δύση και επιστρέφεις με οικουμενι(στι)κές αρχές. Χρηματοδοτούν Εκκλησίες. Και είσαι έτοιμος για οποιονδήποτε συμβιβασμό, διότι σε εκπαιδεύουν σε αυτό το πνεύμα του συμβιβασμού,που έχει πολλά πρόσωπα, σαν έναν δράκο, που αλλάζει συνέχεια μορφές, για να αποπλανήσει. Γι’ αυτό λέω, να λυπάστε εκείνους, που θα παρασυρθούν από τον οικουμενισμό, και να τιμάτε εκείνους, που θα κρατηθούν (στην ορθή πίστη) ως το τέλος»[24].
Μετά απ’τις παρατιθέμενες απόψεις των Αγίων για τον Οικουμενισμό, εμμένει στην άποψή του ο καλός αρθρογράφος ότι πρόκειται για «κενολογίες περί ‘‘οικουμενιστικής’’ παναίρεσης και άλλες συναφείς φαιδρότητες», ή στοιχίζεται και αυτός με τους Αγίους;
Με πραγματική αγάπη Χριστού!
[1] http://fanarion.blogspot.gr/
[2]Αρχιεπ. Αθηνών Χριστοδούλου, Συνέντευξη στον Ραδιοφωνικό Σταθμό της Εκκλησίας, 24-5-1998, «Ο Οικουμενισμός», Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2004, και http://www.pigizois.net/I.M.paraklytoy/oikoumenismos.htm
[3]Αρχ. Ιουστίνου Πόποβιτς, «Ανθρωπιστικός Οικουμενισμός», http://www.amvonas.gr/human-oikoumenismos/
[4]«Π. Αθανάσιος Μυτιληναίος για Οικουμενισμό, Ενωμένη Ευρώπη ...»,Από την 5η Ομιλία στον Δανιήλ, 15-11-1981, https://www.impantokratoros.gr/p-athanasios-eok.el.aspx
[5]Μαρτυρία π. Ἐφραίμ Κατουνακιώτη στόν καθηγητή κ. Δημ. Τσελεγγίδη, https://www.impantokratoros.gr/F99EA4A8.el.aspx
[6] Πρεσβ. Άγγελου Αγγελακόπουλου εφημέριου Ι. Ν. Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης Νέου Φαλήρου Πειραιώς Η θέση και στάση του Γέροντος Παΐσίου έναντι του Οικουμενισμού, https://www.impantokratoros.gr/geron-paisios-oikoumene.el.aspx
[7] «Ο πρύτανης των Ρουμάνων θεολόγων για την παναίρεση τού Οικουμενισμού», http://misha.pblogs.gr/tags/p-dimitrios-staniloae-gr.html
[8]Του θεολόγου Γιώργου Βλαντή, «ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗΣ;», http://panagiotisandriopoulos.blogspot.gr/2016/12/blog-post_83.html
[9]θεολόγου Γιώργου Βλαντή, «ΜΑΣΟΝΙΑ, ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΚΑΙ ΑΓΙΑ ΣΥΝΟΔΟΣ», http://fanarion.blogspot.gr/
[10]Χρήστου Λιβανού, «Εις χείρας του ‘‘Ηρώδου’’ ο Γ. Εφραίμ της Αριζόνας!», Ορθ. Τύπος, αρ.φ.2193/22-12-17
[11]Πρωτ. Θεοδώρου Ζήση, «Ο Όσιος Φιλόθεος Ζερβάκος», Εκδόσεις Ορθοδοξος Κυψέλη 2014, σελ. 86
[12] Από το βιβλίο του μακαριστού αρχιμανδρίτου Χαραλάμπους Δ. Βασιλόπουλου «Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ», εκδ. «Ορθόδοξου Τύπου», Κάνιγγος 10, Αθήναι 2001, http://misha.pblogs.gr/2009/02/meletios-metaxakhs-o-maswnos-patriarhhs-poy-kai-eihe-oiktro-telo.html
[13]ΑΡΧΙΜ. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ, Ξεσκέπασμα της Θεοσοφίας, εκδ. Ορθόδοξος Τύπος, Αθήνα 1973, σ. 108.
[14] Εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος», Αρ. Φ. 2106/26-2-16
[15] http://www.grandlodge.gr/athinagoras-w-57864.html, http://www.grandlodge.gr/meletios-v-metaxakis-w-97473.html
[16]«Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης», Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Βασιλικά Θεσσαλονίκης, 2015, σελ. 478
[17] Πατρικές νουθεσίες Γέροντος Πορφυρίου, https://www.impantokratoros.gr/geron-porfyrios-nouthesies.el.aspx
[18] Συντάκτης: Ἐπίσκοπος Ἰερεμίας Φούντας, Μητροπολίτης Ἱ. Μ. Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως, «ΑΠΛΗ ΚΑΤΗΧΗΣΗ», Μάιος - Ἰούνιος 2012 – Ἀριθμ. 57
[19] «ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ», Από το βιβλίο "Κοσμάς ο Αιτωλός" του Μητροπολίτη Φλωρίνης Αυγ. Καντιώτη, εκδ. Ορθοδόξου Ιεραποστολικής Αδελφότητας "Ο Σταυρός", http://www.pigizois.net/kiriakodromio/augoustinos/profiteies_kosma_aitoloy.htm
[20] «Στήν τροχιά τῆς νέας θεολογικῆς ἐποχῆς!», http://hristospanagia3.blogspot.gr/search/label/%CE%A0%CE%9F%CE%A1%CE%A6%CE%A5%CE%A1%CE%99%CE%A4%CE%97%CE%A3
[21] Εάν υπάρχει ένσταση γι’ αυτό, διαβάστε παρακαλώ το κείμενο: «Ἡ πίστις τοῦ Πατριάρχη καί ἡ Πίστις τῶν Πατέρων!», http://aktines.blogspot.gr/2017/09/blog-post_37.html, http://www.katanixis.gr/2017/09/blog-post_597.html, και παρακαλώ να τεκμηριώσετε την αντίθετη γνώμη σας με πατερικά επιχειρήματα! Ισχύουν όσα αναφέρονται ότι είπε και έπραξε ο αγαπητός μας Πατριάρχης ή όχι; Και εάν ισχύουν είναι ορθά; Σημαντικότατη δε είναι η περιοδική έκδοση Αγιορειτών Πατέρων εναντίον των οικουμενιστικών ανοιγμάτων του Οικουμενικού Πατριαρχείου, https://www.impantokratoros.gr/dat/storage/dat/BD6CBA56/periodiko_agiou_orous.pdf
[22] «Επιστολή Πειραιώς Σεραφείμ προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο», http://www.amen.gr/article/epistoli-peiraiws-serafeim-pros-ton-oikoumeniko-patriarxi-bartholomaio
[23]π. Γεώργιος Κάλτσιου: Ο άνθρωπος με το άφθαρτο σκήνωμα, μιλά για την μασονία και τον οικουμενισμό, «Αποσπάσματα μίας συνέντευξης του π. Γεωργίου Κάλτσιου, του ομολογητή του 20ου αιώνα με το άφθαρτο σκήνωμα, για επίκαιρα θέματα που μας αφορούν», https://averoph.wordpress.com
[24] Ομιλία του π. Γεωργίου Κάλτσιου. Πηγή: Η ομιλία του π. Γεωργίου έγινε το 2005, ένα έτος πριν την κοίμησή του. Μετάφραση: Φαίη για το ιστολόγιο ΑΒΕΡΩΦ, https://averoph.wordpress.com
ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ ΣΤΟ: http://aktines.blogspot.gr/2018/01/blog-post_2.html#more
