ΣΧΟΛΙΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ: Διαβάστε να δείτε ποίον ονομάζουν κάποιοι.... "αγιώτατον εν Κυρίω αδελφόν", και μετά ποίου "επιδιώκουν την ένωσιν", ούτως ώστε και... "ίνα πάντες εν ώσιν".
Πάπας και Παπισμός
...Κατά το έτος 1870 η Ρωμαιοκαθολική «Εκκλησία» αναγνώρισε το αλάθητο του «Πρωθιεράρχου» της Ρώμης ως δόγμα. Ιδού το σχετικό κείμενο.
1: «Ο Πάπας (της Ρώμης) είναι θείος άνθρωπος και ανθρώπινος Θεός. Γιʼ αυτό κανείς δεν μπορεί να τον δικάσει ή να τον κρίνει. Ο Πάπας κέκτηται θεία εξουσία, η δε εξουσία του είναι απεριόριστη (απόλυτη). Για τον Πάπα είναι δυνατά πάνω στη γη τα ίδια ακριβώς που είναι δυνατά για τον Θεό στους ουρανούς. Ό, τι έχει κάνει ο Πάπας είναι το ίδιο σαν να το έκανε ο Θεός. Τις εντολές του πρέπει να τις εκτελούμε σαν εντολές του Θεού. Ο Πάπας μέσα στον κόσμο είναι το ίδιο πράγμα που είναι ο Θεός μέσα στον κόσμο ή η ψυχή μέσα στο σώμα. Η εξουσία του Πάπα είναι υψηλότερη από κάθε δημιουργημένη εξουσία, γιατί η εξουσία του κατά κάποιο τρόπο εκτείνεται στα ουράνια, τα γήινα και τα καταχθόνια (πράγματα), για να δικαιωθούνε σʼ αυτόν οι λόγοι της Γραφής: “ Πάντα υπέταξας υπό τους πόδας Του” (πρβλ. Αʼ Κορ. ιεʼ, 27. Εφ. αʼ, 22).
Στην εξουσία του Πάπα και στο θέλημά του έχουν παραδοθεί τα πάντα και κανείς και τίποτε δεν μπορεί να του αντισταθεί ή εναντιωθεί. Αν ο Πάπας παρέσυρε μαζί του μέσα στην κόλαση εκατομμύρια ανθρώπων, τότε κανείς τους δεν θάχε το δικαίωμα να τον ρωτήσει: “ Άγιε πάτερ, γιατί το κάνεις αυτό;” Ο ΠΑΠΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΛΑΘΗΤΟΣ ΟΠΩΣ Ο ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΘΕΤΙ ΠΟΥ Ο ΘΕΟΣ ΚΑΝΕΙ.
Η βουλή (το θέλημα) του Θεού, κατά συνέπεια δε και του Πάπα, ο οποίος είναι ΤΟΠΟΤΗΡΗΤΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, έχει την ανώτατη εξουσία παντού. Ο Πάπας φέρει δύο ξίφη στη ζώνη, εξουσιάζει δηλαδή τα πνευματικά και τα εγκόσμια, τους Πατριάρχες και τους Επισκόπους, τους αυτοκράτορες και τους βασιλιάδες. Όλοι οι άνθρωποι στον κόσμο είναι υπήκοοί του. Εκείνος είναι τα πάντα, είναι πιο ψηλά από κάθετι και έχει μέσα του τα πάντα. Ό, τι εκείνος (ο Πάπας) επαινεί ή αποδοκιμάζει, όλοι πρέπει να το επαινούν ή να το αποδοκιμάζουν.
Ο Πάπας δύναται ΝΑ ΜΕΤΑΒΑΛΕΙ ΤΗ ΦΥΣΗ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ, ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΕΚ ΤΟΥ ΜΗΔΕΝΟΣ. ΕΧΕΙ (ο Πάπας) ΤΗΝ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΨΕΥΔΟΣ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΔΥΝΑΤΑΙ (ενεργώντας – σ.τ.μ.) ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΔΙΧΩΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ (στο πείσμα της αλήθειας – σ.τ.μ.)
Να ΠΡΑΞΕΙ ΚΑΘΕΤΙ ΠΟΥ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΡΕΣΤΟ. ΔΥΝΑΤΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΑΝΤΙΡΡΗΣΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΝΤΟΛΩΝ ΠΟΥ ΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΜΕΤΕΔΩΣΑΝ. ΕΧΕΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΝΑ ΔΙΟΡΘΩΝΕΙ ΚΑΘΕΤΙ, ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΘΕΩΡΕΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟ, ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ, ΔΥΝΑΤΑΙ ΝΑ ΜΕΤΑΒΑΛΕΙ ΤΑ ΙΔΙΑ ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ, ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΟΡΙΣΤΕΙ ΚΑΙ ΘΕΣΠΙΣΤΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ.
ΕΧΕΙ ΤΕΤΟΙΑ ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ ΠΟΥ ΔΥΝΑΤΑΙ ΝΑ ΑΝΑΔΕΙΚΝΥΕΙ ΣΕ ΑΓΙΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΠΟΘΑΝΟΝΤΕΣ ΘΕΛΗΣΕΙ, ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ Σʼ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΞΩΘΕΝ ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑ ΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΡΔΙΝΑΛΙΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ, ΠΟΥ ΘΑ ΔΙΕΝΟΟΥΝΤΟ ΝΑ ΕΝΑΝΤΙΩΘΟΥΝ Σʼ ΑΥΤΟ.
Ο Πάπας έχει εξουσία πάνω στο Καθαρτήριο (πύρ) και την κόλαση. Είναι ο Δεσπότης της Οικουμένης. Με την απεριόριστο εξουσία του ενεργεί τα πάντα μόνο ΚΑΤΑ ΤΗ ΒΟΥΛΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΠΡΑΤΤΕΙ ΑΚΟΜΗ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΤΩΝ ΟΣΩΝ ΕΜΕΙΣ Η ΕΚΕΙΝΟΣ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ. Το να αμφιβάλλει κανείς για την δύναμη του αποτελεί ιεροσυλία. Η δύναμη και εξουσία του είναι ανώτερη και ευρύτερη από την δύναμη και εξουσία όλων των αγίων και των αγγέλων. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα, έστω και με τη σκέψη, να διαμαρτυρηθεί ενάντια σε απόφαση η κρίση του
Η εξουσία του Πάπα δεν έχει μέτρο ούτε όρια. Όποιος αρνείται την ανώτατη εξουσία και ηγεμονία του Πάπα αμαρτάνει ενάντια στο Πνεύμα το Άγιο, διαιρεί τον Χριστό και είναι αιρετικός. Μονάχα στον Πάπα δόθηκε η εξουσία να αφαιρεί οτιδήποτε από οποιονδήποτε και να το δίνει σε άλλον. Ο Πάπας έχει εξουσία να αφαιρεί και να διαμοιράζει αυτοκρατορίες, βασίλεια, πριγκηπάτα και, κάθε λογής περιουσία. Την εξουσία του ο Πάπας τη λαμβάνει απευθείας από τον Θεό, οι δε αυτοκράτορες και οι βασιλιάδες από τον Πάπα.
Ο ΠΑΠΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΠΟΤΗΡΗΤΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, όποιος δε αρνείται αυτό το πράγμα είναι ψεύτης. Ο Πάπας είναι αντικαταστάτης του Θεού πάνω στους καλούς και τους κακούς αγγέλους, ότι τελείται μα την εξουσία του Πάπα, τελείται μα την εξουσία του Θεού.
Όποιος δεν υπακούει και δεν υποτάσσεται στον Πάπα, δεν υπακούει και δεν υποτάσσεται στον Θεό. Κάθετι που κάνει ο Πάπας είναι αρεστό στο Θεό.
Τον Πάπα δεν μπορεί να τον κρίνει κανείς, επειδή έχει λεχθεί ότι: “ Ο πνευματικός ανακρίνει μεν πάντα, αυτός δε υπʼ ουδενός ανακρίνεται”. Η δύναμη και η εξουσία του εκτείνεται ίσαμε τα πνευματικά, τα γήινα και τα καταχθόνια. Ο ΠΑΠΑΣ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΙΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, στο σώμα του δε, ζει το Άγιο Πνεύμα.
Ο Πάπας είναι κύριος πάντων, βασιλιάς και αιτία πάσης αιτίας. Ο Πάπας είναι νυμφίος και κεφαλή της Οικουμενικής Εκκλησίας. Ο Πάπας δεν μπορεί να πλανάται η να κάνει λάθος, είναι παντοδύναμος και μέσα του ενυπάρχει όλο το πλήρωμα της δυνάμεως και εξουσίας. Είναι ο Πάπας πιο ψηλά από τον Απόστολο Παύλο, γιατί σύμφωνα με την κλήση του στέκει στο ίδιο επίπεδο με τον Απόστολο Πέτρο. Γιʼ αυτό τον λόγο μπορεί να διαφωνεί με τις επιστολές του Αποστόλου Παύλου και να δίνει εντολές αντίθετες με τις επιστολές εκείνου.
Το να κατηγορεί ή να καταγγέλλει κάποιος τον Πάπα είναι το ίδιο όπως το νʼ αμαρτάνει ενάντια στο Πνεύμα το Άγιο, είναι δε κάτι που δεν συγχωρείται ούτε σʼ αυτόν ούτε στον μέλλοντα αιώνα.
Τό τριπλό στέμμα (η τιάρα- σ.μ.) του Πάπα σημαίνει το τρισσό της εξουσίας του: Πάνω στους αγγέλους στους ουρανούς, πάνω στους ανθρώπους στη γη και πάνω στους δαίμονες στην κόλαση. Ο Θεός παραχώρησε στην εξουσία του Πάπα όλους τους νόμους, αλλά Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΠΑΠΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΨΗΛΑ ΑΠʼ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ.
ΑΝ Ο ΠΑΠΑΣ ΑΠΕΦΘΕΓΓΕΤΟ ΑΠΟΦΑΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΤΟΤΕ Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΟΡΘΩΘΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕΤΑΒΛΗΘΕΙ. Ο Πάπας είναι ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΤΑΥΓΕΙΑ ΤΗΣ. Ο ΠΑΠΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΝ ΕΠΙ ΠΑΝΤΩΝ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΔΥΝΑΤΑΙ...».
Τέτοια είναι κατά γράμμα η απόφαση της Πρώτης Βατικανής Συνόδου, που λήφθηκε επί Πάπα Ρώμης Πίου Θʼ κατά το έτος 1870! Όχι σʼ οποιουδήποτε απομακρυσμένους μεσαιωνικούς χρόνους, αλλά όλο κι όλο μόλις τον περασμένο αιώνα – πρίν εκατόν περίπου χρόνια!
Είναι ενήμεροι μήπως για μια τέτοια απόφαση όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί; Γνωρίζουνε μήπως το πλήρες κείμενό της ακόμα κι αυτοί οι ίδιοι οι Ρωμαιοκαθολικοί;
Είναι αμφίβολο αν γνωρίζουν! Γιατί η συνείδηση και το υγιές ηθικό αισθητήριο του τίμιου ανθρώπου δεν μπορούν να συμβιβαστούν με τέτοιο ιερόσυλο και βλάσφημο «δόγμα», το οποίο αποδίδει σε άνθρωπο θνητό, όσο κι αν αυτός στέκει ψηλά πάνω στην κλίμακα της εκκλησιαστικής ιεραρχίας, ιδιότητες που μπορούν να ανήκουν μόνο και μόνο στον Θεό!
Αν όμως τη γνωρίζουν, τότε αποδεικνύουν μʼ αυτό την ασέβειά τους και την έλλειψή τους σε αρχές, με το να αναγνωρίζουν μια τέτοια «Εκκλησία» - που επέτρεψε τη διακήρυξη τέτοιου «δόγματος»- ως τη χαριτωμένη (την πλήρη Χάριτος – σ.μ.) Εκκλησία του Χριστού, στους κόλπους της οποίας είναι δυνατό να λάβει κανείς τη σωτηρία.
Η ιερόσυλη και βλάσφημη αυτή απόφαση παραμένει σε ισχύν μέχρι και σήμερα, γιατί δεν έχει κηρυχτεί με καμμιά άλλη πράξη ως εστερημένη ισχύος και νοήματος, μολονότι πρόσφατα, το 1962 συνήλθε η πληρεξούσια γιʼ αυτό Δευτέρα Βατικανή Σύνοδος.
Κι αυτό είναι κατανοητό, γιατί η ανάκληση και ακύρωση μιάς τέτοιας απόφασης θα σήμαινε πέρα για πέρα υπόσκαψη του γοήτρου και του κύρους του ανακαλούντος στα μάτια ολοκλήρου του κόσμου και καταστροφή του παμπάλαιου πνευματικού θεμελίου, πάνω στο οποίο οικοδομήθηκε η Λατινική αυτή «Εκκλησία». Η Λατινική «Εκκλησία» αποχωρίστηκε από την αγία Ορθοδοξία το έτος 1054 ακριβώς σαν συνέπεια της ήδη τότε εδραιωθείσης ψευδούς και λανθασμένης διδασκαλίας περί ηγεμονίας και αλαθήτου του Πάπα Ρώμης ως του υποθετικού «τοποτηρητή του Χριστού».
Η απόφαση της Αʼ Βατικάνειας Συνόδου του 1870 ορίζει ιδιαίτερα «ότι, όταν ο Επίσκοπος της Ρώμης ομιλεί από καθέδρας, δηλαδή όταν – εκπληρώνοντας τη διακονία του ως ποιμένος και διδασκάλου όλων των Χριστιανών- καθορίζει τη διδασκαλία περί πίστεως ή ηθικής , την οποία η όλη Εκκλησία οφείλει να κρατεί και συντηρεί, έχει (ο Πάπας – σ.μ.) – μέσω της Θείας βοήθειας, για την οποία του δόθηκε υπόσχεση στο πρόσωπο του μακαρίου Πέτρου- εκείνο το αλάθητο, με το οποίο ο Θείος Σωτήρας ευδόκησε να προικίσει την Εκκλησία Του...»...
1 [«Ο ελεύθερος Λόγος της Καρπαθιανής Ρωσσίας», Αρ. 209-210, 1976].
2 [Πρωθ. Μητροφάνους Ζνόσκο-Μπρόβσκυ: « Ορθοδοξία, Ρωμαιοκαθολικισμός, Προτεσταντισμός και Παραθρησκεία. Συγκριτική Θεολογία», εκδ. Ιεράς Λάυρας Αγ. Τριάδος και Αγ. Σεργίου, Τμήμα Μόσχας της Παρρωσικής Εταιρείας Διατηρήσεως Ιστορικών και Πολιτιστικών Μνημείων, 1992].
Εκ του βιβλίου: ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ;
Παπισμός
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
...Κατά το έτος 1870 η Ρωμαιοκαθολική «Εκκλησία» αναγνώρισε το αλάθητο του «Πρωθιεράρχου» της Ρώμης ως δόγμα. Ιδού το σχετικό κείμενο.
1: «Ο Πάπας (της Ρώμης) είναι θείος άνθρωπος και ανθρώπινος Θεός. Γιʼ αυτό κανείς δεν μπορεί να τον δικάσει ή να τον κρίνει. Ο Πάπας κέκτηται θεία εξουσία, η δε εξουσία του είναι απεριόριστη (απόλυτη). Για τον Πάπα είναι δυνατά πάνω στη γη τα ίδια ακριβώς που είναι δυνατά για τον Θεό στους ουρανούς. Ό, τι έχει κάνει ο Πάπας είναι το ίδιο σαν να το έκανε ο Θεός. Τις εντολές του πρέπει να τις εκτελούμε σαν εντολές του Θεού. Ο Πάπας μέσα στον κόσμο είναι το ίδιο πράγμα που είναι ο Θεός μέσα στον κόσμο ή η ψυχή μέσα στο σώμα. Η εξουσία του Πάπα είναι υψηλότερη από κάθε δημιουργημένη εξουσία, γιατί η εξουσία του κατά κάποιο τρόπο εκτείνεται στα ουράνια, τα γήινα και τα καταχθόνια (πράγματα), για να δικαιωθούνε σʼ αυτόν οι λόγοι της Γραφής: “ Πάντα υπέταξας υπό τους πόδας Του” (πρβλ. Αʼ Κορ. ιεʼ, 27. Εφ. αʼ, 22).
Στην εξουσία του Πάπα και στο θέλημά του έχουν παραδοθεί τα πάντα και κανείς και τίποτε δεν μπορεί να του αντισταθεί ή εναντιωθεί. Αν ο Πάπας παρέσυρε μαζί του μέσα στην κόλαση εκατομμύρια ανθρώπων, τότε κανείς τους δεν θάχε το δικαίωμα να τον ρωτήσει: “ Άγιε πάτερ, γιατί το κάνεις αυτό;” Ο ΠΑΠΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΛΑΘΗΤΟΣ ΟΠΩΣ Ο ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΘΕΤΙ ΠΟΥ Ο ΘΕΟΣ ΚΑΝΕΙ.
Η βουλή (το θέλημα) του Θεού, κατά συνέπεια δε και του Πάπα, ο οποίος είναι ΤΟΠΟΤΗΡΗΤΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, έχει την ανώτατη εξουσία παντού. Ο Πάπας φέρει δύο ξίφη στη ζώνη, εξουσιάζει δηλαδή τα πνευματικά και τα εγκόσμια, τους Πατριάρχες και τους Επισκόπους, τους αυτοκράτορες και τους βασιλιάδες. Όλοι οι άνθρωποι στον κόσμο είναι υπήκοοί του. Εκείνος είναι τα πάντα, είναι πιο ψηλά από κάθετι και έχει μέσα του τα πάντα. Ό, τι εκείνος (ο Πάπας) επαινεί ή αποδοκιμάζει, όλοι πρέπει να το επαινούν ή να το αποδοκιμάζουν.
Ο Πάπας δύναται ΝΑ ΜΕΤΑΒΑΛΕΙ ΤΗ ΦΥΣΗ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ, ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΕΚ ΤΟΥ ΜΗΔΕΝΟΣ. ΕΧΕΙ (ο Πάπας) ΤΗΝ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΨΕΥΔΟΣ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΔΥΝΑΤΑΙ (ενεργώντας – σ.τ.μ.) ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΔΙΧΩΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ (στο πείσμα της αλήθειας – σ.τ.μ.)
Να ΠΡΑΞΕΙ ΚΑΘΕΤΙ ΠΟΥ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΡΕΣΤΟ. ΔΥΝΑΤΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΑΝΤΙΡΡΗΣΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΝΤΟΛΩΝ ΠΟΥ ΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΜΕΤΕΔΩΣΑΝ. ΕΧΕΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΝΑ ΔΙΟΡΘΩΝΕΙ ΚΑΘΕΤΙ, ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΘΕΩΡΕΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟ, ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ, ΔΥΝΑΤΑΙ ΝΑ ΜΕΤΑΒΑΛΕΙ ΤΑ ΙΔΙΑ ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ, ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΟΡΙΣΤΕΙ ΚΑΙ ΘΕΣΠΙΣΤΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ.
ΕΧΕΙ ΤΕΤΟΙΑ ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ ΠΟΥ ΔΥΝΑΤΑΙ ΝΑ ΑΝΑΔΕΙΚΝΥΕΙ ΣΕ ΑΓΙΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΠΟΘΑΝΟΝΤΕΣ ΘΕΛΗΣΕΙ, ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ Σʼ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΞΩΘΕΝ ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑ ΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΡΔΙΝΑΛΙΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ, ΠΟΥ ΘΑ ΔΙΕΝΟΟΥΝΤΟ ΝΑ ΕΝΑΝΤΙΩΘΟΥΝ Σʼ ΑΥΤΟ.
Ο Πάπας έχει εξουσία πάνω στο Καθαρτήριο (πύρ) και την κόλαση. Είναι ο Δεσπότης της Οικουμένης. Με την απεριόριστο εξουσία του ενεργεί τα πάντα μόνο ΚΑΤΑ ΤΗ ΒΟΥΛΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΠΡΑΤΤΕΙ ΑΚΟΜΗ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΤΩΝ ΟΣΩΝ ΕΜΕΙΣ Η ΕΚΕΙΝΟΣ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ. Το να αμφιβάλλει κανείς για την δύναμη του αποτελεί ιεροσυλία. Η δύναμη και εξουσία του είναι ανώτερη και ευρύτερη από την δύναμη και εξουσία όλων των αγίων και των αγγέλων. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα, έστω και με τη σκέψη, να διαμαρτυρηθεί ενάντια σε απόφαση η κρίση του
Η εξουσία του Πάπα δεν έχει μέτρο ούτε όρια. Όποιος αρνείται την ανώτατη εξουσία και ηγεμονία του Πάπα αμαρτάνει ενάντια στο Πνεύμα το Άγιο, διαιρεί τον Χριστό και είναι αιρετικός. Μονάχα στον Πάπα δόθηκε η εξουσία να αφαιρεί οτιδήποτε από οποιονδήποτε και να το δίνει σε άλλον. Ο Πάπας έχει εξουσία να αφαιρεί και να διαμοιράζει αυτοκρατορίες, βασίλεια, πριγκηπάτα και, κάθε λογής περιουσία. Την εξουσία του ο Πάπας τη λαμβάνει απευθείας από τον Θεό, οι δε αυτοκράτορες και οι βασιλιάδες από τον Πάπα.
Ο ΠΑΠΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΠΟΤΗΡΗΤΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, όποιος δε αρνείται αυτό το πράγμα είναι ψεύτης. Ο Πάπας είναι αντικαταστάτης του Θεού πάνω στους καλούς και τους κακούς αγγέλους, ότι τελείται μα την εξουσία του Πάπα, τελείται μα την εξουσία του Θεού.
Όποιος δεν υπακούει και δεν υποτάσσεται στον Πάπα, δεν υπακούει και δεν υποτάσσεται στον Θεό. Κάθετι που κάνει ο Πάπας είναι αρεστό στο Θεό.
Τον Πάπα δεν μπορεί να τον κρίνει κανείς, επειδή έχει λεχθεί ότι: “ Ο πνευματικός ανακρίνει μεν πάντα, αυτός δε υπʼ ουδενός ανακρίνεται”. Η δύναμη και η εξουσία του εκτείνεται ίσαμε τα πνευματικά, τα γήινα και τα καταχθόνια. Ο ΠΑΠΑΣ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΙΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, στο σώμα του δε, ζει το Άγιο Πνεύμα.
Ο Πάπας είναι κύριος πάντων, βασιλιάς και αιτία πάσης αιτίας. Ο Πάπας είναι νυμφίος και κεφαλή της Οικουμενικής Εκκλησίας. Ο Πάπας δεν μπορεί να πλανάται η να κάνει λάθος, είναι παντοδύναμος και μέσα του ενυπάρχει όλο το πλήρωμα της δυνάμεως και εξουσίας. Είναι ο Πάπας πιο ψηλά από τον Απόστολο Παύλο, γιατί σύμφωνα με την κλήση του στέκει στο ίδιο επίπεδο με τον Απόστολο Πέτρο. Γιʼ αυτό τον λόγο μπορεί να διαφωνεί με τις επιστολές του Αποστόλου Παύλου και να δίνει εντολές αντίθετες με τις επιστολές εκείνου.
Το να κατηγορεί ή να καταγγέλλει κάποιος τον Πάπα είναι το ίδιο όπως το νʼ αμαρτάνει ενάντια στο Πνεύμα το Άγιο, είναι δε κάτι που δεν συγχωρείται ούτε σʼ αυτόν ούτε στον μέλλοντα αιώνα.
Τό τριπλό στέμμα (η τιάρα- σ.μ.) του Πάπα σημαίνει το τρισσό της εξουσίας του: Πάνω στους αγγέλους στους ουρανούς, πάνω στους ανθρώπους στη γη και πάνω στους δαίμονες στην κόλαση. Ο Θεός παραχώρησε στην εξουσία του Πάπα όλους τους νόμους, αλλά Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΠΑΠΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΨΗΛΑ ΑΠʼ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ.
ΑΝ Ο ΠΑΠΑΣ ΑΠΕΦΘΕΓΓΕΤΟ ΑΠΟΦΑΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΤΟΤΕ Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΟΡΘΩΘΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕΤΑΒΛΗΘΕΙ. Ο Πάπας είναι ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΤΑΥΓΕΙΑ ΤΗΣ. Ο ΠΑΠΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΝ ΕΠΙ ΠΑΝΤΩΝ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΔΥΝΑΤΑΙ...».
Τέτοια είναι κατά γράμμα η απόφαση της Πρώτης Βατικανής Συνόδου, που λήφθηκε επί Πάπα Ρώμης Πίου Θʼ κατά το έτος 1870! Όχι σʼ οποιουδήποτε απομακρυσμένους μεσαιωνικούς χρόνους, αλλά όλο κι όλο μόλις τον περασμένο αιώνα – πρίν εκατόν περίπου χρόνια!
Είναι ενήμεροι μήπως για μια τέτοια απόφαση όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί; Γνωρίζουνε μήπως το πλήρες κείμενό της ακόμα κι αυτοί οι ίδιοι οι Ρωμαιοκαθολικοί;
Είναι αμφίβολο αν γνωρίζουν! Γιατί η συνείδηση και το υγιές ηθικό αισθητήριο του τίμιου ανθρώπου δεν μπορούν να συμβιβαστούν με τέτοιο ιερόσυλο και βλάσφημο «δόγμα», το οποίο αποδίδει σε άνθρωπο θνητό, όσο κι αν αυτός στέκει ψηλά πάνω στην κλίμακα της εκκλησιαστικής ιεραρχίας, ιδιότητες που μπορούν να ανήκουν μόνο και μόνο στον Θεό!
Αν όμως τη γνωρίζουν, τότε αποδεικνύουν μʼ αυτό την ασέβειά τους και την έλλειψή τους σε αρχές, με το να αναγνωρίζουν μια τέτοια «Εκκλησία» - που επέτρεψε τη διακήρυξη τέτοιου «δόγματος»- ως τη χαριτωμένη (την πλήρη Χάριτος – σ.μ.) Εκκλησία του Χριστού, στους κόλπους της οποίας είναι δυνατό να λάβει κανείς τη σωτηρία.
Η ιερόσυλη και βλάσφημη αυτή απόφαση παραμένει σε ισχύν μέχρι και σήμερα, γιατί δεν έχει κηρυχτεί με καμμιά άλλη πράξη ως εστερημένη ισχύος και νοήματος, μολονότι πρόσφατα, το 1962 συνήλθε η πληρεξούσια γιʼ αυτό Δευτέρα Βατικανή Σύνοδος.
Κι αυτό είναι κατανοητό, γιατί η ανάκληση και ακύρωση μιάς τέτοιας απόφασης θα σήμαινε πέρα για πέρα υπόσκαψη του γοήτρου και του κύρους του ανακαλούντος στα μάτια ολοκλήρου του κόσμου και καταστροφή του παμπάλαιου πνευματικού θεμελίου, πάνω στο οποίο οικοδομήθηκε η Λατινική αυτή «Εκκλησία». Η Λατινική «Εκκλησία» αποχωρίστηκε από την αγία Ορθοδοξία το έτος 1054 ακριβώς σαν συνέπεια της ήδη τότε εδραιωθείσης ψευδούς και λανθασμένης διδασκαλίας περί ηγεμονίας και αλαθήτου του Πάπα Ρώμης ως του υποθετικού «τοποτηρητή του Χριστού».
Η απόφαση της Αʼ Βατικάνειας Συνόδου του 1870 ορίζει ιδιαίτερα «ότι, όταν ο Επίσκοπος της Ρώμης ομιλεί από καθέδρας, δηλαδή όταν – εκπληρώνοντας τη διακονία του ως ποιμένος και διδασκάλου όλων των Χριστιανών- καθορίζει τη διδασκαλία περί πίστεως ή ηθικής , την οποία η όλη Εκκλησία οφείλει να κρατεί και συντηρεί, έχει (ο Πάπας – σ.μ.) – μέσω της Θείας βοήθειας, για την οποία του δόθηκε υπόσχεση στο πρόσωπο του μακαρίου Πέτρου- εκείνο το αλάθητο, με το οποίο ο Θείος Σωτήρας ευδόκησε να προικίσει την Εκκλησία Του...»...
1 [«Ο ελεύθερος Λόγος της Καρπαθιανής Ρωσσίας», Αρ. 209-210, 1976].
2 [Πρωθ. Μητροφάνους Ζνόσκο-Μπρόβσκυ: « Ορθοδοξία, Ρωμαιοκαθολικισμός, Προτεσταντισμός και Παραθρησκεία. Συγκριτική Θεολογία», εκδ. Ιεράς Λάυρας Αγ. Τριάδος και Αγ. Σεργίου, Τμήμα Μόσχας της Παρρωσικής Εταιρείας Διατηρήσεως Ιστορικών και Πολιτιστικών Μνημείων, 1992].
Εκ του βιβλίου: ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ;
Παπισμός
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
